Hoe kan een mens onder de indruk zijn, we zijn gearriveerd in Greymouth in onze ‘Bach on the beach’, ofwel ons hutje op het strand. Nou blijkt het hutje geen hutje te zijn, maar een behoorlijk huisje, wat dichter op het strand staat dan de huisjes die je op Scheveningen kunt huren.
En het uitzicht is hier 100% beter, we kijken vanuit onze ‘Bach’ rechtstreeks op een enorme rotspartij waar de golven op kapot slaan als het vloed is. Het is net televisie kijken door het raam heen, komt mooi uit want ‘echte’ televisie hebben we hier niet en ook internet ontbreekt compleet. Komt erop neer dat als jullie dit bericht hebben gelezen, dat we dan al weer een heleboel kilometers hebben gereden naar van Greymouth naar Kaikoura (van west naar oost over het hele Zuidereiland heen).
Sandra zit op dit moment heerlijk rustig naar buiten te kijken en te genieten van het uitzicht en Machiel en Karin zijn een pasta aan het koken voor vanavond. En dat allemaal onder het genot van echt een super uitzicht. You have to be there, maar in dit geval is het echt zo. Je verwacht echt niet zo’n plekje vlak langs de State Highway 6. Je parkeert je auto, opent de voordeur en je valt compleet in verbazing, een superknus huisje met wat gedateerde spulletjes en inrichting, maar wel heel gezellig ingericht.
En dan vanuit de woonkamer/eetkamer/keuken rechtstreeks de oceaan op kunnen kijken met hongerige en nieuwsgierige meeuwen op de rand van de veranda. Van ons krijgen ze niks, want ze kunnen de visjes, mosselen en kokkels volgens mij rechtstreeks uit de zee duiken. Af en toe zitten ze elkaar achterna, maar ze landen toch regelmatig voor ons raam om te kijken of er niks te snaaien valt.
Inmiddels heeft de vloed ingezet en zien we het water stijgen, inclusief een bijbehorende zonsondergang. Misschien dat we daar nog een fotootje van bij dit bericht plaatsen 🙂 om jullie allemaal jaloers te maken. We zitten straks gewoon kijkend naar de zonsondergang ons bordje pasta op te eten, allemaal op een rijtje, gewoon om te genieten. Je kunt je bijna niet voorstellen hoe ontzettend gaaf het is om op zo’n plek een paar dagen en nachten te mogen blijven in een land waarvan we al bijna 3 weken intens van aan het genieten zijn.
Elke bocht in de weg brengt gewoon weer een nieuw uitzicht en soms zou je op elk parkeerplaatsje langs de weg wel willen stoppen om gewoon te kijken en je zou bijna vergeten een foto of een filmpje te maken. Andrew van Travelessence had wat dat betreft helemaal gelijk, we vallen van de ene verrassing in de andere.
Om niet te vergeten trouwens, we kwamen op suggestie van Cesar van Glenfern Villa’s, onze gastheer daar, terecht bij Hokitika Gorge met het meest blauwe water wat er is. De meeste mensen kennen de Blue Pools op de route van Makarora naar Franz Josef Glacier, maar deze Gorge is gewoon NOG blauwer en het is er nog veel minder druk. Ook hier kan smeren met insect repellent weer geen kwaad, ook hier zijn de sandflies in grote getale aanwezig, maar op die plek zijn maakt een hoop goed. Met je voeten in het koude water verdooft ze overigens zo erg, dat je de prikjes en de jeuk even niet meer voelt :).
Dat blauwe water komt trouwens omdat er hele kleine stukjes rots in het water terechtkomen, die in combinatie met de mineralen in het water zorgen voor een soort melkblauwe kleur van het water. Een kleine beetje afhankelijk van de hoek waarmee je op het water kijkt, maar het is bijna van alle kanten prachtig!
Ik heb een donkerbruin vermoeden dat er nog meer stukjes over deze lokatie op onze site terecht zullen komen, dus vandaar dat dit bericht maar ‘part one’ is genoemd. In ieder geval hoop ik dat het gevoel bij alle lezers overkomt over hoe prachtig het hier is en dat we er intens van genieten.
