Cats Pjamas Richmond

Helaas moesten we weer afscheid nemen van de ‘Bamboo Hideaway’ en van David en Lynn. We hadden er 3 heerlijke dagen gehad, een accommodatie om te onthouden. Lekker self-contained en van alle gemakken voorzien (alleen geen vaatwasser). Alle andere accommodaties waar we hebben gezeten waren tot nu toe allemaal geweldig maar bij ‘Surfwatch’ hadden we een blij gevoel wat ik moeilijk kan uitleggen. Misschien had dat ook wel met de walvissen te maken, ik weet het niet….we voelden ons gewoon allemaal erg happy en relaxed.

Na een gemiddeld lange trip door bergen met bomen, bergen met gras, heuvels met bomen, heuvels met schapen, wijnvelden (het water liep ons in de mond) kwamen we weer in de bewoonde wereld terecht. Het was gewoon vreemd om door een drukke straat te rijden met aan weerszijden verkeer; fietsers, voetgangers, rotondes en zelfs stoplichten!
We hadden weer in één keer onze volgende B&B gevonden, een weelde van luxe, schoonheid en ‘organic’.
Onder het genot van een homemade-low-fat-banana-brownie vertelde de gastvrouw wat we allemaal konden gaan ondernemen in de komende dagen.
Doordat ze zoveel vertelde in een rap tempo zagen we door de bomen het mooie ‘Abel Tasman-bos’ niet meer dus besloten we de volgende dag een autotripje te doen richting Cape Farewell en de plaatselijke i-site op te zoeken.
Omdat we zochten naar een gezamelijke activiteit waar voor ieder wat wils in zou zitten, Machiel en ik wilden kajakken en lopen, Martien wilde wel lopen en varen, maar ‘ k weet niet hoe..’ en ook op zoek voor iets relaxed voor Sandra, een best lastige opgave. Bij de i-site legden we ons dilemma neer en gelukkig was daar de ‘Dutchy’ Neel die voor ons dé oplossing had. We boekten een boottocht voor de hele dag incl. lunch, kajak- en loopmogelijkheden, zwemmen en snorkelen.

Helaas redden we het die dag niet om Cape Farewell aan te tikken, we hadden onze tijd verloren aan bochtjes rijden, een ‘organic lunch’ in Takaka, fotootjes schieten op elke look-out, watervalletjes, etc. Anyway het was een vermoeiende autodagtrip geworden. ’s Avonds hadden we zin in een biertje en een flink bord eten dus reden we naar de Tap in Mapua. Jammer genoeg was hier geen Thai.
Zoals gezegd gingen we de volgende dag richting Port Stephens voor de boottocht. We kwamen aan in een baai en daar lag de boot aan een boei. Even zwaaien en we werden opgehaald door schipper Mike in een rubberbootje.
We hadden natuurlijk weer veel te veel spullen bij ons, de tas en de camera hielden het droog maar onze broeken niet, hey that’s part of the deal!
Samen met een meisje uit de UK beleefden we een schitterende dag. De zon had zich verstopt achter de wolken maar dat mocht de pret niet drukken, misschien ook maar beter voor het verbranden wat ons alle vier al op verschillende plaatsen is overkomen, ondanks veelvuldig smeren met factor 50.
Mike was een geboren en getogen Kiwi van Europese afkomst. Opgegroeid in het Abel Tasman gebied dus hij kon op alle plaatsen van alles vertellen over de historie en zijn jeugd. We hadden een pinguïn ‘besteld’ (die hadden we als enige nog niet gezien in het wild) en de bestelling werd even later geleverd. De meeste zeehonden speelden verstoppertje maar ja, die hadden we toch al gezien in grote getalen.
Tussen de middag konden we kajakken, Sandra werd op een strandje afgezet om lekker te chillen en Mike kon zo in alle rust de lunch voorbereiden. We werden getrakteerd op verse zalm, mosselen, kaas, ham, groente en fruit, allemaal afkomstig uit de buurt. Echt zalig!

Aan al het goede komt een einde zo ook helaas weer aan deze geweldige dag. We besloten om de dag maar weer af te sluiten bij de Tap. De barman wist nog precies wat iedereen wilde drinken dus bestelden we weer een paar biertjes en hadden lekker gegeten, we stuurden alleen wel de chicken Massala terug omdat er in allebei de bakjes een uitgehongerde kip doorheen had gevlogen. Na vele malen excuses, een gratis drankje én korting op de rekening werd het weer prima opgelost. Omdat het de laatste avond zou zijn op het zuidereiland besloten we dat we dit mochten ‘vieren’ met een toetje voor degene die dat wilden. Zo at ik dus een mini Pavlova. Een plaatselijke specialiteit (zoals creme-brulee dat is in Spanje). Pavlova is een soort merengue met fruit en slagroom. Ik denk dat er verder geen calorieën in zitten… 🙂

Vanmorgen aten we ons laatste ontbijt bij de Cats-Pjamas, namen we afscheid van Lyz en ‘Hare-Majesteit-de-kat’ die ons op haar beurt ongeïnteresseerd de rug toe keerde.
Alle bagage zoveel mogelijk bij elkaar ingepakt, op naar de Ferry. Eigenlijk willen we helemaal nog geen afscheid nemen van het Zuidereiland en de Southern-people maar ja, aan alles komt een eind, gelukkig nog niet aan onze vakantie!

[Diavoorstelling tonen]

1 2 ►