Na een lange autorit terug naar het noorden van Wanaka, beetje saai omdat we de weg al hadden gereden maar dan de andere kant op, kwamen we aan bij de Makarora River Range in het dorpje Makarora. Een township met 60 inwoners, een school waar 15 kinderen op zitten en de range waar we verbleven had 3600 ha. grond waarop een paar duizend schapen, een paar koeien, een koppeltje herten en nog wat klein vee huisden.
Kaye-Willie, de gastvrouw zei dat ze al de hele middag zat te wachten op ons en verwelkomde ons met een te schattig zelfgemaakt kaartje op de bar in de keuken met een stukje cheesecake. De gevulde koelkast was ook een plezante verrassing, ik kon haar wel zoenen, na een lange saaie autorit geen boodschappen meer te hoeven doen, in de wijde omtrek was ook geen supermarkt te bekennen overigens.
Het huis was echt té mooi, zo jammer dat we er maar 1 nacht konden blijven.
We proosten nog maar weer een keer op deze ‘Bell Villa’ met wederom een bijzonder uitzicht, uitkijkend over de range, een kudde schaapjes, en een prachtige walnotenboom.
We aten ons diner, een goed stuk steak, een klaargemaakte salade en een aardappelgratin, met als een toe een soort banoffie-pie. Echt tongstrelend!
Na het eten kwam Kay even polsen of alles naar ons zin was en had haar man Atlan meegenomen omdat ik had gevraagd hoeveel schapen hij had.
Ze kwamen samen met een opgevoerd golfkarretje met de honden achterin aangereden.
Ik vertelde dat ik vroeger als kind bijna alle weekenden en vakanties doorbracht bij een schaapherder en vertelde over het schaapscheerdersfeest waar de hele kudde van wel zo’n 100 schapen met ouderwetse scharen werden geschoren. Zo kwamen we in gesprek over hoe ze de ruim 2000 schapen hier scheerden….’Do you want to shave a sheep tomorrow??’ vroeg Atlan. ..uhhh…nou ja, oké, waarom ook niet! Zo gingen we dus vroeg op om nog voor het ontbijt een schaap te scheren, net vorige week was de hele bups geschoren maar er was nog een koppeltje rammen over wat nog ongeschoren was.
Wat een ‘big ones’! Niets te vergelijken met de Veluwse Heideschaapjes.
Altlan scheerde het eerste lastige stuk voor mij en toen nam ik het van hem over, pffff…hijgend en puffend klaarde ik de klus. Niet alleen heel zwaar werk, het schaap in bedwang houden, zware scheermachine maar ook de warmte die van het schaap af komt. Maar heerlijk al ruikend naar vroeger stond ik echt te genieten, mijn vakantie kon al niet meer stuk maar dit was wel een stukje nostalgie.
Martien wilde het ook eens proberen en ook hij vond dit een enorm geweldige ervaring, hij haalde het net niet om binnen de minuut het schaap geschoren te hebben, wat de professionele sheepshavers hier wel voor elkaar krijgen.
Helaas moesten we snel na het ontbijt weer vertrekken naar de volgende accommodatie. Nogmaals écht jammer want we hadden graag nog een paar nachten willen blijven bij Kaye-Willie en Atlan.
De rit naar Franz Jozef was gelukkig weer één in de categorie afwisselend. We reden van lake naar lake door de bush, stopten bij de blue pools waar het gletsjerwater niet alleen blauw is maar ook bijzonder koud, ik kon het niet laten even te voelen met mijn voeten en kwam tot de ontdekking dat het een soort verdovende werking had op mijn jeukende Sandfly bulten op mijn voeten.
Na nog een paar foto-stops reden we verder langs de westkust naar het noorden, bijzonder om te zien dat je in 2 uur tijd zoveel verschillende landschappen om je heen ziet. Na een Picknick in Haast was het nog een klein stukje naar Franz Jozef waar we de Gletsjer al vanaf de weg konden zien liggen.
We kwamen aan op het vakantiehuisjespark ‘Glenfern Villa’s’ en kregen huisje 6. Met uitzicht op de Gletsjer….kan het nog mooier??
We boekten maar direct de helihike voor de volgende ochtend. Oh My God…we gaan het echt doen… De Helihike….zin in!!!!
